Uit onderzoek blijkt dat het grootste deel van de jong volwassenen van nu een angst hebben om ouder te worden. Dit komt o.a. door de hedendaagse schoonheidsidealen; hoe jonger je er uit ziet, hoe beter. Heb vooral geen rimpels, en mocht je er een zien; doe er wat aan! Verf je haar, vooral als het grijs wordt. Naast deze bizarre standaarden, voelen jongeren ook een hoop druk om te presteren voordat ze 'te oud zijn om dat te kunnen'. Studeer, ben jong, maar heb ook een huis en een gezin en alles op de rit voor je dertigste. Door een combinatie van deze, en nog andere factoren zijn veel jongeren huiverig voor het idee van ouder worden. Maar zou dit niet juist iets heel moois moeten zijn? 

​

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik, als jong volwassene, helemaal geen angst heb om ouder te worden. Maar als ik naar ouderen kijk, bewonder ik de meesten. En ik bewonder het vooral als ze het feit dat ze ouder worden juíst omarmen. Ik denk hierom ook dat we een voorbeeld kunnen nemen aan de ouderen van nu, en dingen meer vanuit hun perspectief zouden mogen bekijken. Maar wat is hun perspectief eigenlijk? Waren zij vroeger ook bang om ouder te worden, en hoe kijken ze daar nu tegenaan?

 

Voor dit project ga ik in gesprek met verschillende 60+'ers om er achter te komen hoe zij het ervaren om ouder te worden, en wat volgens hen de verschillen en overeenkomsten tussen onze generaties zijn. Hebben ze wellicht advies, of nieuwe inzichten voor ons?  

​

​

​